Sinds de release van haar titelloze debuut in 2005 heb ik een zwak voor de Amerikaanse singer-songwriter Brandi Carlile. Op dit debuut maakte de destijds pas 23-jarige muzikante uit Washington State indruk met rootsy popmuziek van niveau en imponeerde ze met een stem die verrassend doorleefd klonk voor iemand van haar leeftijd en bij vlagen wel wat deed denken aan die van Patsy Cline. Brandi Carlile’s debuut, dat ook meer dan eens werd vergeleken met het werk van Jeff Buckley, ontlokte AllMusic.com destijds de volgende uitspraak: “The best thing about Brandi Carlile is that it not only doesn't sound like a debut, it sounds like a record that exists out of time and place - which means it's not only a superb debut, it's a hell of a record by any measure.” Het is een uitspraak die wat mij betreft op geen enkele wijze overdrijft. Brandi Carlile’s tweede plaat, The Story uit 2007, vond ik, deels vanwege de prachtige productie van T-Bone Burnett, minstens net zo mooi als haar debuut. Ook deze plaat werd in de Verenigde Staten in brede kring bewierookt, maar kreeg in Nederland helaas nauwelijks aandacht. Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en ligt Brandi Carlile’s derde plaat in de winkel. Ook Give Up The Ghost zal in Nederland waarschijnlijk geen potten gaan breken, maar in Amerika behoort Brandi Carlile inmiddels tot de groten. Voor Give Up The Ghost wist de Amerikaanse daarom enkele gastmuzikanten van naam en faam te strikken (onder wie Chad Smith van de Red Hot Chili Peppers, Benmont Tench (Tom Petty), Amy Ray (Indigo Girls) en Elton John en zijn vaste arrangeur), terwijl niemand minder dan levende legende Rick Rubin tekende voor de productie. Op Give Up The Ghost trekt Brandi Carlile de al op de Story ingezette lijn door en hebben de invloeden uit de folk en country, die op haar debuut nog domineerden, terrein verloren aan de veelheid aan invloeden die op Give Up The Ghost is geïntegreerd in een veelzijdig klinkend rockgeluid. Ook op Give Up The Ghost maakt Brandi Carlile muziek die Amerikaans aan doet, maar gelukkig niets te maken heeft met de aalgladde radiorock die in de VS gemeengoed is. Give Up The Ghost is een mooie en overtuigende plaat van een singer-songwriter die niet alleen gezegend is met een fantastische stem, maar die ook overweg kan in meerdere genres en die bovendien songs schrijft die je absoluut zullen weten te raken. Give Up The Ghost is al weer de derde prachtplaat van Brandi Carlile, maar vooralsnog slapen we in Nederland helaas gewoon door. Erwin Zijleman