Wanda Jackson - The Party Ain't Over
Wanda Jackson maakte haar beste platen aan het eind van de jaren 50 en is sinds het begin van de jaren 70 eigenlijk nauwelijks meer actief geweest in de muziek. De Amerikaanse brak ooit door als eerste en zo ongeveer enige vrouw die zich waagde aan rockabilly, maar verhuisde vervolgens richting country. Het leek me op voorhand een bijna onmogelijke opgave om ruim 50 jaar na haar hoogtijdagen een fatsoenlijke plaat te maken met Wanda Jackson, maar voormalig White Stripes voorman Jack White zag er kennelijk toch brood in. Nu deed hij eerder hele mooie dingen met Loretta Lynn, dus als iemand het kan is het Jack White wel. White nam voor de comeback van Wanda Jackson geen risico’s. Naast zijn vrouw Karen Elson en My Morning Jacket’s Carl Broemel, gaven vrijwel alle Raconteurs act de presence voor de opnamen van The Party Ain’t Over. Levert het ook een goede plaat op? Ja en nee. In positieve zin vallen een aantal dingen op. Allereerst zetten Jack White en zijn medemuzikanten een fraai authentiek klinkend 50s geluid neer, waarin gelijke delen country, blues en rockabilly op gloedvolle wijze met elkaar worden vermengd. Verder klinkt Wanda Jackson nog opvallend fris voor iemand die inmiddels de 70 is gepasseerd en is haar herkenbare stemgeluid eigenlijk nauwelijks veranderd. Tenslotte is het repertoire over het algemeen goed gekozen. De 50s klassiekers zijn degelijk en trefzeker en de net iets eigenzinnigere vertolkingen van Bob Dylan's Thunder On The Mountain en Amy Winehouse’s You Know I’m No Good sluiten hier goed op aan. Het levert alles bij elkaar genomen een plaat op die vrijwel gedurende de hele speelduur vermaakt en eigenlijk alleen maar een glimlach op je gezicht kan toveren. Toch valt er ook wel iets aan te merken op deze plaat. Jack White doet misschien wel net iets teveel zijn best om het geluid van Wanda Jackson op te poetsen, wat ten koste gaat van de rauwheid die haar ooit zo geliefd maakte. Verder zitten er ook wel wat missers in de songs die worden vertolkt, met een song van The Andrew Sisters als meest opvallende uitglijder. Belangrijkste kritiekpunt is echter dat het nooit echt spannend wordt. Waar Jack White er meestal voor kan zorgen dat muzikanten boven zichzelf uitstijgen, blijft Wanda Jackson toch duidelijk onder het niveau dat ze een halve eeuw geleden wist te bereiken. The Party Ain’t Over is daarom zeker geen meesterwerk zoals Loretta Lynn’s Van Lear Rose, maar het is wel een plaat die zeer vermaakt. Is dat genoeg om het predicaat krent uit de pop te verdienen? Normaal gesproken niet, maar voor iemand met status van Wanda Jackson en de muzikale genialiteit van Jack White maak ik voor één keer een uitzondering. Erwin Zijleman
Wanda Jackson maakte haar beste platen aan het eind van de jaren 50 en is sinds het begin van de jaren 70 eigenlijk nauwelijks meer actief geweest in de muziek. De Amerikaanse brak ooit door als eerste en zo ongeveer enige vrouw die zich waagde aan rockabilly, maar verhuisde vervolgens richting country. Het leek me op voorhand een bijna onmogelijke opgave om ruim 50 jaar na haar hoogtijdagen een fatsoenlijke plaat te maken met Wanda Jackson, maar voormalig White Stripes voorman Jack White zag er kennelijk toch brood in. Nu deed hij eerder hele mooie dingen met Loretta Lynn, dus als iemand het kan is het Jack White wel. White nam voor de comeback van Wanda Jackson geen risico’s. Naast zijn vrouw Karen Elson en My Morning Jacket’s Carl Broemel, gaven vrijwel alle Raconteurs act de presence voor de opnamen van The Party Ain’t Over. Levert het ook een goede plaat op? Ja en nee. In positieve zin vallen een aantal dingen op. Allereerst zetten Jack White en zijn medemuzikanten een fraai authentiek klinkend 50s geluid neer, waarin gelijke delen country, blues en rockabilly op gloedvolle wijze met elkaar worden vermengd. Verder klinkt Wanda Jackson nog opvallend fris voor iemand die inmiddels de 70 is gepasseerd en is haar herkenbare stemgeluid eigenlijk nauwelijks veranderd. Tenslotte is het repertoire over het algemeen goed gekozen. De 50s klassiekers zijn degelijk en trefzeker en de net iets eigenzinnigere vertolkingen van Bob Dylan's Thunder On The Mountain en Amy Winehouse’s You Know I’m No Good sluiten hier goed op aan. Het levert alles bij elkaar genomen een plaat op die vrijwel gedurende de hele speelduur vermaakt en eigenlijk alleen maar een glimlach op je gezicht kan toveren. Toch valt er ook wel iets aan te merken op deze plaat. Jack White doet misschien wel net iets teveel zijn best om het geluid van Wanda Jackson op te poetsen, wat ten koste gaat van de rauwheid die haar ooit zo geliefd maakte. Verder zitten er ook wel wat missers in de songs die worden vertolkt, met een song van The Andrew Sisters als meest opvallende uitglijder. Belangrijkste kritiekpunt is echter dat het nooit echt spannend wordt. Waar Jack White er meestal voor kan zorgen dat muzikanten boven zichzelf uitstijgen, blijft Wanda Jackson toch duidelijk onder het niveau dat ze een halve eeuw geleden wist te bereiken. The Party Ain’t Over is daarom zeker geen meesterwerk zoals Loretta Lynn’s Van Lear Rose, maar het is wel een plaat die zeer vermaakt. Is dat genoeg om het predicaat krent uit de pop te verdienen? Normaal gesproken niet, maar voor iemand met status van Wanda Jackson en de muzikale genialiteit van Jack White maak ik voor één keer een uitzondering. Erwin Zijleman