De Staat - Machinery
Met Wait For Evolution leverde De Staat uit Nijmegen ruim twee jaar geleden een verrassend sterk en veelzijdig debuut af. De band die voor de release van haar debuut nog wat oneerbiedig en vooral te gemakkelijk in het hokje stonerrock werd geduwd, bleek van vele markten thuis en leverde een plaat af die op dat moment weliswaar wat atypisch was voor het Excelsior label, maar wel voldeed aan de hoge kwaliteitsnorm die dit label zichzelf oplegt. De Staat heeft Excelsior inmiddels verruild voor het label van producer en muzikant (Masters Of Reality) Chris Goss, hetgeen nog maar eens onderstreept dat de band internationale ambities heeft. Terecht overigens, want wat is Machinery een goede plaat. Waar Wait For Evolution nog vooral een soloplaat was van voorman Torre Florim, horen we op Machinery een hechte band aan het werk, die eerst heel Nederland heeft plat gespeeld voordat de studio werd opgezocht voor de moeilijke tweede plaat. Machinery is nog veelzijdiger en indrukwekkender dan zijn voorganger. Ook op haar tweede plaat draait De Staat haar hand niet om voor een portie stonerrock waarvoor Queens Of The Stone Age zich niet zou hebben geschaamd, maar de band schakelt met wat bluesinvloeden vervolgens net zo makkelijk richting Led Zeppelin als Tom Waits, terwijl een handjevol strijkers de band toegang verschaffen tot het segment waarin Nick Cave met de scepter zwaait. Machinery is een behoorlijk overweldigende plaat, die hier en daar aan komt als een mokerslag. Onder het loodzware en overvolle geluid zijn gelukkig verrassend vaak subtiele wendingen verstopt, waardoor de muziek van de band niet zo voorspelbaar is als die van de meeste soortgenoten. Liefhebbers van rauwe en overweldigende rockmuziek zullen onmiddellijk vallen voor de imposante klanken van De Staat. Zelf behoor ik niet tot deze groep en ik heb daarom wel even moeten wennen aan deze plaat, maar uiteindelijk kon ik de grootse rocksongs van De Staat toch niet weerstaan. Er wordt vaak wat neerbuigend gedaan over Nederlands talent en zelf loop ik ook niet voorop wanneer het gaat om het promoten van Nederland's talent, maar na herhaalde beluistering van Machinery kan ik maar weinig platen in dit genre noemen die net zoveel indruk maken als Machinery van De Staat, waarmee de teller van grote Nederlandse platen in één week tijd naar drie klimt (Alamo Race Track en Pien Feith gingen De Staat de afgelopen week voor op mijn BLOG). Alle reden dus om deze plaat snel te beluisteren en ook fysiek in huis te halen, want ook de verpakking van Machinery is van een enorme schoonheid. Erwin Zijleman
Met Wait For Evolution leverde De Staat uit Nijmegen ruim twee jaar geleden een verrassend sterk en veelzijdig debuut af. De band die voor de release van haar debuut nog wat oneerbiedig en vooral te gemakkelijk in het hokje stonerrock werd geduwd, bleek van vele markten thuis en leverde een plaat af die op dat moment weliswaar wat atypisch was voor het Excelsior label, maar wel voldeed aan de hoge kwaliteitsnorm die dit label zichzelf oplegt. De Staat heeft Excelsior inmiddels verruild voor het label van producer en muzikant (Masters Of Reality) Chris Goss, hetgeen nog maar eens onderstreept dat de band internationale ambities heeft. Terecht overigens, want wat is Machinery een goede plaat. Waar Wait For Evolution nog vooral een soloplaat was van voorman Torre Florim, horen we op Machinery een hechte band aan het werk, die eerst heel Nederland heeft plat gespeeld voordat de studio werd opgezocht voor de moeilijke tweede plaat. Machinery is nog veelzijdiger en indrukwekkender dan zijn voorganger. Ook op haar tweede plaat draait De Staat haar hand niet om voor een portie stonerrock waarvoor Queens Of The Stone Age zich niet zou hebben geschaamd, maar de band schakelt met wat bluesinvloeden vervolgens net zo makkelijk richting Led Zeppelin als Tom Waits, terwijl een handjevol strijkers de band toegang verschaffen tot het segment waarin Nick Cave met de scepter zwaait. Machinery is een behoorlijk overweldigende plaat, die hier en daar aan komt als een mokerslag. Onder het loodzware en overvolle geluid zijn gelukkig verrassend vaak subtiele wendingen verstopt, waardoor de muziek van de band niet zo voorspelbaar is als die van de meeste soortgenoten. Liefhebbers van rauwe en overweldigende rockmuziek zullen onmiddellijk vallen voor de imposante klanken van De Staat. Zelf behoor ik niet tot deze groep en ik heb daarom wel even moeten wennen aan deze plaat, maar uiteindelijk kon ik de grootse rocksongs van De Staat toch niet weerstaan. Er wordt vaak wat neerbuigend gedaan over Nederlands talent en zelf loop ik ook niet voorop wanneer het gaat om het promoten van Nederland's talent, maar na herhaalde beluistering van Machinery kan ik maar weinig platen in dit genre noemen die net zoveel indruk maken als Machinery van De Staat, waarmee de teller van grote Nederlandse platen in één week tijd naar drie klimt (Alamo Race Track en Pien Feith gingen De Staat de afgelopen week voor op mijn BLOG). Alle reden dus om deze plaat snel te beluisteren en ook fysiek in huis te halen, want ook de verpakking van Machinery is van een enorme schoonheid. Erwin Zijleman