17 februari 2014

The Temperance Movement - The Temperance Movement

The Temperance Movement is in Engeland vorig jaar al onthaald als één van de grote rockbands van het moment, maar de band uit Londen krijgt in Nederland tot dusver niet heel veel aandacht. Dat is op zich niet onbegrijpelijk. Luister naar het titelloze debuut van The Temperance Movement en je hoort stevige rock met een flinke blues-injectie, zoals die al sinds het begin van de jaren 70 wordt gemaakt. Luister naar The Temperance Movement en je hoort flarden Deep Purple, The Free, Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band, AC/DC, Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, Thin Lizyy en wat dichter bij in de tijd Jet en The Black Crowes. Hier kan ik nog flink wat namen aan toe voegen, maar het bovenstaande rijtje geeft een aardig idee denk ik. Wat mij betreft geen reden dus om heel druk te doen over het debuut van The Temperance Movement. Dat deden de leden van de band zelf ook niet, want het debuut stond na slechts vier dagen in de studio op de band. Waarom bespreek ik het debuut van The Temperance Movement dan toch op deze BLOG? Dat is simpel. Het debuut van The Temperance Movement is een ontzettend lekkere plaat vol tijdloze rockmuziek. De band maakt absoluut geen geheim van haar inspiratiebronnen en doet geen dingen die niet eerder zijn gedaan, maar doet verder wel alles goed. The Temperance Movement is een goed ingespeelde band die haar klassiekers kent en loopt als een goed geoliede machine. Heerlijk gitaarwerk en een lekkere zware ritmesectie bepalen het geluid van de band en het is een geluid dat continu goed is voor een glimlach. The Temperance Movement heeft een voorkeur voor lekker stevige rock tracks, maar schuwt ook het wat meer ingetogen werk niet. In dat meer ingetogen werk wordt de blues tijdelijk verruild voor country en klinkt The Temperance Movement opeens als The Eagles; ook al geen voorbeeld om je voor te schamen. De band beschikt over twee prima gitaristen, die goed hebben geluisterd naar alle hierboven genoemde voorbeelden en in hun spel een breed palet bestrijken. Het is één van de smaakmakers in het geluid van The Temperance Movement, maar het meest onderscheidende element in de muziek van de band is ongetwijfeld de stem van de Schot Phil Campbell. Campbell heeft een heerlijk rauwe strot die flink kan schuren in het stevigere werk, maar als hij gas terugneemt wordt het alleen maar beter. The Temperance Movement kan hierdoor een lekker afwisselend geluid neerzetten, met altijd de stem van Campbell als de slagroom op de cake. Is het debuut van The Temperance Movement een plaat om heel druk over te doen? Nee, niet wanneer het gaat om de artistieke inbreng van de band, maar als het gaat om muziek met ballen die de juiste snaren weet te raken ben je bij deze prima band absoluut aan het juiste adres. Erwin Zijleman