31 augustus 2015

Soup - The Beauty Of Our Youth

The Beauty Of Our Youth van de Noorse band Soup werd me onlangs aangeraden door een lezer van deze BLOG. 

Omdat de omschrijving van de plaat wees in de richting van zware kost, heb ik hem een tijdje laten liggen, maar toen onlangs een zware onweersbui over trok, heb ik de plaat van de Noren toch een kans gegeven. 

Het bleek het perfecte moment, want The Beauty Of Our Youth van Soup heeft de intensiteit en de kracht, maar ook de schoonheid en dynamiek van een onweersbui. 

Over Soup heb ik niet al te veel informatie kunnen vinden (het is ook niet de handigste zoekterm), maar op Musicmeter las ik een aardige discussie over de plaat. Uit deze discussie blijkt dat de muziek van Soup lastig in een hokje is te duwen en hierdoor ook lang niet altijd in de smaak valt. 

De muziek van de Noren zit vol invloeden uit de postrock, maar vergeleken met de gemiddelde postrock band is de muziek van Soup ook met grote regelmaat behoorlijk toegankelijk. The Beauty Of Our Youth roept hierdoor af en toe associaties op met stadionvullers als Coldplay, Snow Patrol of in het meest gunstige geval Radiohead, zeker wanneer de band kiest voor vrij theatrale passages. 

Op hetzelfde moment bevat de plaat ook heel veel invloeden uit de symfonische rock uit de jaren 70, waaronder nogal wat invloeden uit de beginjaren van Genesis (zowel in vocaal als in muzikaal opzicht). 

Hiermee ben ik er nog niet, want naast postrock, stadionrock, indie-rock en symfonische rock verwerkt Soup ook de zweverige of op zijn minst atmosferische invloeden uit de typisch Scandinavische popmuziek in haar muziek. 

The Beauty Of Our Youth is hierdoor een uiterst veelzijdige plaat, maar ook een vat vol tegenstrijdigheden. Complexe passages worden afgewisseld met schaamteloos toegankelijke stukken; bijna verstilde momenten worden verruild voor zwaar theatrale passages. Niet iedereen zal zo vaak heen en weer willen worden geslingerd, maar mij bevalt het vooralsnog uitstekend; ook wanneer het niet onweert. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com    cd  Koop bij bol.com   LP + cd

 

30 augustus 2015

Beach House - Depression Cherry

Beach House koos op het in 2012 verschenen Bloom voor een net wat grootser en toegankelijker geluid dan we van Alex Scally en Victoria Legrand gewend waren. De critici noemden het een stijlbreuk of beschuldigden het duo zelfs van zwichten voor het grote geld, maar persoonlijk vond ik Bloom een logische opvolger van Beach House (2006), Devotion (2008) en Teen Dream (2010) en boven alles een geweldige plaat. 

Depression Cherry, het vijfde album van Beach House, wordt momenteel warm onthaald als de plaat waarop Beach House terugkeert naar haar oude geluid, maar ook Depression Cherry is wat mij betreft weer een logisch vervolg op de fraaie serie platen die Beach House sinds 2006 heeft uitgebracht. 

Depression Cherry is wat minder uitbundig dan zijn voorganger en flirt wat minder met pop, maar de groei die Beach House op Bloom liet horen wordt wel degelijk doorgetrokken. Dat hoor je in de instrumentatie, die uit nog net wat meer lagen bestaat dan voorheen, dat hoor je in de zang van Victoria Legrand, die zich inmiddels definitief heeft ontworsteld aan de vergelijking met Nico en dat hoor je in de songs die vol zitten met subtiele verrassingen. 

Depression Cherry werd eerder dit jaar aangekondigd als ‘a return to simplicity’, maar zo simpel is het allemaal niet. Bij oppervlakkige beluistering hoor je inderdaad flarden van het geluid waarmee Beach Pop het afgelopen decennium zoveel indruk maakte, maar wanneer je net wat beter luistert, hoor je dat de muziek van Beach House er sindsdien een paar dimensies heeft bij gekregen. 

Op Depression Cherry kun je heerlijk wegdromen bij de zweverige en zwoele synths en al even zwoele en zweverige vocalen van Victoria Legrand, maar achter deze bovenlaag zitten nog meerdere lagen waarin het geluid van Beach House meerdere kanten op kan schieten. Het levert verschrikkelijk veel moois op.

Beach House heeft vanaf haar debuut in 2006 een uit duizenden herkenbare geluid, maar weet dat geluid ook steeds verder te verrijken en te vernieuwen. Het levert in de vorm van Depression Cherry al weer de vijfde prachtplaat op. Wat mij betreft geen ‘return to simplicty’ of een terugkeer naar het oude geluid, maar wederom een enorme stap vooruit. Een stap die ook dit keer richting de top van de jaarlijstjes zal voeren. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   cd   Koop bij bol.com   LP

 

29 augustus 2015

The Waifs - Beautiful You

The Waifs is een van oorsprong Australische band rond de zussen Donna en Vicki Simpson, die in hun jongere jaren de kost verdienden met het vertolken van songs van Bob Dylan. 

Inmiddels opereert de band al een tijdje vanuit de Verenigde Staten en zijn The Waifs al weer toe aan hun zevende plaat. 

Het zijn platen waarvan de eerste zes me volledig zijn ontgaan, zodat Beautiful You mijn eerste kennismaking is met de muziek van de band. 

Het is een kennismaking die naar veel meer smaakt, want sinds de eerste noten van de plaat uit de speakers kwamen heb ik een zwak voor muziek van The Waifs. 

Beautiful You is een plaat met mooi verzorgde Amerikaanse rootsmuziek, die het goed zal doen op de Amerikaanse radiostations die zich concentreren op rootsmuziek. 

Het is rootsmuziek die voor een belangrijk deel vertrouwt op de mooie stemmen van Donna en Vicky Simpson en de minstens even mooie stem van mede bandleider Josh Cunningham, al valt ook op de verzorgde en afwisselende instrumentatie niets aan te merken. 

Beautiful You volgt op een pauze van ruim vier jaar, waarin alle leden van de band vochten met hun eigen demonen. Deze zijn allemaal meegesleept naar de nieuwe plaat van de band, die de grote persoonlijk verhalen niet schuwt, waarbij het niet zoveel uitmaakt of het gaat om heimwee en liefdesverdriet, om zware verslavingen of om gevonden geloof. 

Vanwege mijn liefde voor vrouwenstemmen zal het niemand verbazen dat ik een duidelijke voorkeur heb voor de songs waarin de prachtige doorleefde stemmen van de zussen Simpson domineren, maar ook de songs met Josh Cunningham achter de microfoon mogen er zijn. 

Liefhebbers van puurdere vormen van Amerikaanse rootsmuziek zullen het misschien net wat te glad en te braaf vinden, maar vergeleken met een band als Lady Antebellum blijven The Waifs toch vrij makkelijk aan de juiste kant van de streep. Ik kan er in ieder geval geen genoeg van krijgen. Heerlijke plaat. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com

 

28 augustus 2015

Chelsea Wolfe - Abyss

Liefhebbers van lichtvoetige of zelfs zonnige popsongs kunnen direct stoppen met lezen, want voor dit soort popsongs ben je bij Chelsea Wolfe niet aan het juiste adres. 

De muzikante uit Los Angeles maakte in het verleden al een aantal aardedonkere platen, maar dat het nog veel donkerder en duisterder kan laat ze horen op haar nieuwe plaat Abyss. 

Wat direct opvalt bij beluistering van de nieuwe plaat van Chelsea Wolfe is de bij vlagen loodzware instrumentatie. Gitaarriffs die zo lijken weggelopen uit de (doom)-metal bepalen op het eerste gehoor het geluid op Abyss.

Toch is Abyss zeker geen (doom)-metal plaat. Chelsea Wolfe speelt met de rauwe riffs en zet ze gedoseerd in in een geluidstapijt dat zich langzaam voortsleept en ook ruimte biedt aan atmosferische en elektronische klanken. 

Het past allemaal prachtig bij de mooie en bijzondere stem van de Amerikaanse, die zich steeds aanpast aan de klanken die haar omringen, waardoor Abyss binnen een paar seconden zowel lieflijk, sprookjesachtig, bezwerend en dreigend kan klinken; een kwaliteit die Chelsea Wolfe deelt met onder andere Siouxsie Sioux en vooral PJ Harvey.

Met de bijzondere instrumentatie onderscheidt Chelsea Wolfe zich al van haar concurrenten, maar dit doet ze ook nog eens met haar songs. Abyss is zeker geen makkelijke plaat, maar wanneer je eenmaal gewend bent geraakt aan de donkere wolken die zich samen pakken boven de speakers, valt er op de nieuwe plaat van Chelsea Wolfe veel moois te ontdekken. 

Abyss is een plaat vol spanning en dynamiek. Alle songs op de plaat slepen zich voort van uitbarsting naar uitbarsting, maar vrijwel altijd komen ze als een verrassing. Abyss is een plaat waarvoor je je open moet stellen, maar als je dit hebt gedaan grijpt de plaat je genadeloos bij de strot. Abyss is dan een plaat vol avontuur, vol passie, vol onderhuidse spanning en vol emotie. De instrumentatie is er vervolgens een die je laag voor laag wilt ontrafelen, terwijl de prachtige stem van Chelsea Wolfe zorgt voor emotie en diepte. 

Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters zullen ongetwijfeld een voorkeur hebben voor de fraaie akoestische plaat die Chelsea Wolfe een paar jaar geleden maakte (Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs uit 2012), maar ook Abyss verdient absoluut een kans. Ik durf het inmiddels al voorzichtig een wereldplaat te noemen. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   Koop bij bol.com

 

27 augustus 2015

Lady Lamb - After

Ripely Pine van Lady Lamb The Beekeeper haalde ik aan het eind van 2013 uit het jaarlijstje van AllMusic.com en riep ik vervolgens helemaal aan het begin van 2014 uit tot grote belofte voor de toekomst. 

De uit het Amerikaanse Brunswick, Maine, afkomstige Aly Spaltro maakt deze belofte meer dan waar met het onder de naam Lady Lamb uitgebrachte After, dat nu gelukkig ook Nederland heeft bereikt. 

After borduurt voort op het al zo goede debuut, maar laat ook de nodige groei horen. Lady Lamb maakt nog altijd muziek met flink wat invloeden uit de folk en verrijkt deze invloeden nog altijd met stevige gitaaruithalen, flink wat dynamiek en invloeden uit de indie-rock en psychedelica.

Vergeleken met haar debuut zet Aly Spaltro het gitaargeweld op After wat spaarzamer en ook wat subtieler in, waardoor haar muziek wat minder vaak van de hak op de tak springt, maar de zo aantrekkelijke dosis avontuur heeft behouden. 

Net als leeftijd- en soortgenoot Torres maakt Lady Lamb lekker in het gehoor liggende maar zeker niet alledaagse muziek. De songs van de Amerikaanse steken knap in elkaar, zitten vol verrassingen (naast de stevige gitaaruithalen is ook het incidentele gebruik van blazers bijzonder), durven te experimenteren en dringen zich langzaam maar uiteindelijk zeer nadrukkelijk op. 

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar ook in vocaal opzicht maakt Aly Spaltro indruk. Ze beschikt over een krachtig en veelzijdig stemgeluid dat haar songs wat extra’s geeft en deze songs bovendien voorziet van urgentie. 

Gezien mijn liefde voor het debuut van Lady Lamb (The Beekeeper) wist After me onmiddellijk te overtuigen. Als het kwartje wat minder snel valt verdient de tweede plaat van Lady Lamb als je het mij vraagt geduld, waarna de plaat in veel gevallen zal uitgroeien tot één van de verrassingen van 2015. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com

 

26 augustus 2015

The Bohicas - The Making Of

Ik hou het weliswaar niet dagelijks in de gaten, maar voor mijn gevoel staat de vijver met jonge en veelbelovende Britse gitaarbands al een tijdje vrijwel droog. 

Tot nu dan, want met The Making Of heeft de uit Londen afkomstige band The Bohicas een bijzonder leuk debuut afgeleverd. 

Het is een debuut dat stevig citeert uit de rijke geschiedenis van de Britse gitaarbands en direct de Amerikaanse geschiedenis meepikt. The Bohicas verrijkt haar tijdloze geluid vervolgens nog met een net wat steviger gitaargeluid met invloeden uit de Stonerrock. 

The Making Of klinkt door die laatste invloeden misschien net wat anders dan de grote voorbeelden uit het verleden, maar desondanks voelt beluistering van het debuut van The Bohicas aan als een strooptocht langs het beste uit de platenkast met Britse en Amerikaanse gitaarbands. 

The Bohicas laat zich in de toegankelijkere popsongs stevig inspireren door het werk van The Beatles en The Kinks, terwijl de stevigere songs invloeden verraden van onder andere The Strokes en The Arctic Monkeys. De smaakmakers uit de tussenliggende decennia worden uiteraard niet vergeten, waarna wat Amerikaanse new wave het af maakt.

Ik blijf het lastig vinden om een plaat als The Making Of Bohicas objectief langs de maatlat te leggen. De band borduurt immers voort op de muziek van voorbeelden die het nooit gaat benaderen, maar geldt dat niet voor iedere jonge Britse gitaarband? 

Geen reden dus om heel druk te doen over The Bohicas, maar ondertussen blijf ik wel luisteren naar het debuut van de Britten. De jonge honden uit Essex kennen hun klassiekers, maar hebben ook een goed gevoel voor het schrijven van popliedjes die lekker blijven hangen. Het zijn popliedjes die soms rauw en puntig zijn, die soms schaamteloos poppy zijn of die benevelen met een flinke snuf psychedelica. 

Over een aantal decennia hebben we het nog steeds over The Beatles en The Kinks maar zijn we The Bohicas al lang weer vergeten. In het heden behoort The Bohicas echter wel tot het leukste dat de Britse gitaarpop te bieden heeft en dat is voor mij genoeg. Lekker plaatje. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   Koop bij bol.com

 

25 augustus 2015

Totally Mild - Down Time

Down Time van de Australische band Totally Mild werd me op Spotify aangeprezen omdat ik graag luister naar Mazzy Star en Beach House. 

Het is op zich relevant vergelijkingsmateriaal, al slaat de band uit Melbourne ook volop andere wegen in. 

Totally Mild slaagt er op haar debuut in om nogal uiteenlopende invloeden met elkaar te vermengen. 

Het gitaarwerk heeft afwisselend raakvlakken met de Surf rock uit de jaren 60 en de dream pop uit de jaren 90. Ook de vocalen doen meer dan eens denken aan de hoogtijdagen van de dream pop, maar raken hiernaast net zo makkelijk aan pastorale folk uit de jaren 60 en 70 en de girl pop uit de jaren 50 en 60 als aan de zoete indie pop van Belle & Sebastian of de dromerige muziek van Cocteau Twins of The Sundays. 

De Australische band heeft op haar debuut meerdere sterke wapens in handen. Het snarenwerk van gitarist Zach Schneider is opvallend rijk en veelkleurig en hetzelfde geldt voor de bijzondere en klassiek geschoolde stem van Elizabeth Mitchell, die in meerdere genres uit de voeten kan en in al deze genres imponeert. 

De instrumentatie wordt gedragen door het breed uitwaaiende gitaarwerk, maar valt ook op door spaarzame en subtiele accenten van onder andere blazers (luister naar de heerlijke saxofoon in de laatste track) en elektronica. 

De zich over het algemeen langzaam voortslepende songs van de band zitten tenslotte vol geheimen en avontuur. Het zijn songs waarvoor Mazzy Star zich niet zou schamen, maar de invloeden uit de folk en psychedelica en de unieke stem van Elizabeth Mitchell maken er uiteindelijk toch typische Totally Mild songs van. 

Het zijn songs die bedwelmen en betoveren en eigenlijk alleen maar beter worden. Down Time van Totally Mild krijgt buiten de eigen landsgrenzen vooralsnog niet veel aandacht, maar het is echt een razend knappe en bijzondere mooie plaat. Zomaar één van de betere debuten van 2015. Dat zal je niet vermoeden wanneer je de cover van de plaat voor het eerst ziet, maar het is echt zo. Erwin Zijleman

 

24 augustus 2015

Dorthia Cottrell - Dorthia Cottrell

Het titelloze debuut van Dorthia Cottrell is al even uit, maar heeft door de zomerdip toch mijn cd-speler nog gehaald. Gelukkig maar, want het eerste soloalbum van de zangeres van de Amerikaanse band Windhand is zeer de moeite waard. 

Windhand is overigens een doom metalband uit Richmond, Virginia, maar Dorthia Cottrell tapt op haar soloplaat uit een heel ander vaatje. Het debuut van de Amerikaanse zangeres staat vol met aardedonkere songs, die met enige fantasie in het hokje folk-noir of country-noir passen, maar de muziek van Dorthia Cottrell heeft ook raakvlakken met de psych-folk die een paar jaar geleden zo floreerde. 

Ik had direct associaties met de vorige week besproken plaat van Lera Lynn en dus met de muziek die het tweede seizoen van de prachtige serie True Detective zo fraai inkleurt. 

Op het debuut van Dorthia Cottrell domineren akoestische gitaarlijnen en de indringende stem van de Amerikaanse, waarna zowel zweverige als stekelige elektrische gitaarlijnen en breed uitwaaiend pedal steel werk het geluid van Dorthia Cottrell voorzien van enig venijn. 

Het is muziek waarvoor in het Engels het woord ‘haunting’ is uitgevonden. Muziek die het vooral goed doet wanneer de zon zich niet meer laat zien en al snel een bezwerende uitwerking heeft op de luisteraar. 

Het tempo ligt over het algemeen zeer laag en het akoestische gitaarwerk is eenvoudig en repetitief. Het contrasteert prachtig met de spaarzaam ingezette maar geweldige gitaaruithalen op de plaat, met het bijzonder fraaie pedal steel werk en met de expressieve en soms in meerdere lagen opgenomen vocalen van Dorthia Cottrell, die je met haar bezwerende zang steeds weer bij de strot grijpt. 

Wanneer de verdere inkleuring achterwege wordt gelaten heeft de Amerikaanse overigens een wat meer standaard folk geluid, maar ook dat blijkt van een bijzondere schoonheid en zeer indringend. Al met al een bijzonder knappe plaat. Erwin Zijleman

 

23 augustus 2015

Noah Gundersen - Carry The Ghost

De Amerikaanse singer-songwriter Noah Gundersen maakte vorig jaar flink wat indruk met zijn officiële debuut Ledges, dat uiteindelijk kon worden geschaard onder de beste rootsplaten van het afgelopen jaar. 

Ledges, dat me meer dan eens deed denken aan de betere platen van Ryan Adams, bleek een vrij traditionele rootsplaat zonder al te veel tierelantijntjes, al gaven de invloeden uit de gospel en het buitengewoon fraaie vioolspel van zus Abby het officiële debuut van Noah Gundersen absoluut een eigen geluid. 

Voor opvolger Carry The Ghost kon Noah Gundersen beschikken over een ruimer budget en dat is te horen. Carry The Ghost klinkt bij vlagen voller en rijker dan Ledges en pakt af en toe uit met een bijna groots klinkend geluid, waarin gelukkig nog steeds een plekje is ingeruimd voor de viool en cello van Abby Gundersen. 

Tegenover de wat grootser aandoende songs staan nog altijd volop uiterst intieme rootssongs waarin de bijzondere vocalen van Noah Gundersen de meeste aandacht krijgen. Vorig jaar was lang niet iedereen overtuigd van de vocale kwaliteiten van de Amerikaan, maar persoonlijk vind ik zijn emotievolle en soms fluisterzachte vocalen prachtig. 

Invloeden uit de gospel zijn nauwelijks te horen op Carry The Ghost en zijn vervangen door een breed spectrum aan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek (met een hoofdrol voor de countryrock uit de jaren 70) en daarbuiten. 

Ook in de wat meer ingetogen tracks kan de muziek van Noah Gundersen overigens behoorlijk uit de bocht vliegen, maar veel songs op de plaat hebben gelukkig de beklemmende intimiteit van het zo bewierookte debuut. Carry The Ghost is hierdoor een plaat die je makkelijk bij de strot grijpt, maar het is ook een plaat die door alle dynamiek nog lang blijft verrassen. 

Ook bij beluistering van Carry The Ghost moet ik met enige regelmaat denken aan de platen van Ryan Adams, maar zo goed als Noah Gundersen op zijn nieuwe plaat is Ryan Adams al heel lang niet meer geweest. 

Carry The Ghost is een aardedonkere plaat van een enorme schoonheid, die uiteindelijk nog stukken beter is dan het al zo goede debuut. Wat een prachtplaat. Erwin Zijleman

 

22 augustus 2015

Ultimate Painting - Green Lanes

Ultimate Painting, het muzikale project van de gitaristen van Veronica Falls en Mazes (die elkaar tijdens een gezamenlijke tour tegen het lijf liepen), debuteerde nog geen jaar geleden met een plaat die ik omschreef als leuk en vaak zelfs totaal onweerstaanbaar. 

Het project van Jack Cooper en James Hoare is na een geslaagde tour direct de studio in gedoken en levert nu al weer een tweede plaat af die nog een stuk leuker en vooral beter is dan zijn voorganger. 

Ultimate Painting slaagde er op haar debuut al in om een aantal memorabele popsongs af te leveren, maar op Green Lanes schudt de band de memorabele popsongs bijna achteloos uit de mouw. 

Vergeleken met het debuut hebben invloeden van The Velvet Underground wat aan terrein verloren, terwijl invloeden van The Beatles juist prominenter aanwezig zijn. Op Green Lanes zijn de arrangementen rijker en is de instrumentatie verzorgder, wat de kwaliteit van de popsongs van Ultimate Painting zeer ten goede komt. 

Dat betekent overigens niet dat Green Lanes een gepolijste plaat is. Het gitaarwerk op de plaat, dat ook dit keer meer dan eens refereert naar de muziek van Pavement, mag lekker rammelen, wat de songs op Green Lanes een bijzondere sfeer geeft. 

Met het hierboven genoemde vergelijkingsmateriaal zijn we er overigens nog lang niet. Bij beluistering van Green Lanes hoor ik af en toe wat van The Beach Boys, veel van Teenage Fanclub, maar zeker wanneer Ultimate Painting het tempo laag houdt, hoor ik ook zeker invloeden van bands als Yo La Tengo en Low. 

Het levert een lekker loom gitaarplaatje op dat een stuk minder stekelig is dan zijn voorganger, maar uiteindelijk zelfs nog net wat aangenamer. Liefhebbers van zonnige, melodieuze en Beatlesque gitaarpop kunnen er als je het mij vraagt met geen mogelijkheid omheen. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   cd    Koop bij bol.com   LP

 

21 augustus 2015

Joss Stone - Water For Your Soul

Joss Stone maakte op haar zestiende een geweldige soulplaat, die ze waarschijnlijk nooit meer gaat overtreffen. The Soul Sessions uit 2003 maakte indruk door de geweldige selectie klassieke soulsongs, door de fantastisch spelende band en natuurlijk door de sensationeel goede stem van Joss Stone, die op haar zestiende al klonk als een doorleefde soul diva. 

De magie (of de verrassing) van The Soul Sessions ontbrak grotendeels op de platen die Joss Stone sindsdien heeft uitgebracht, maar desondanks waren de meeste platen van de Britse zangeres helemaal niet slecht. 

Joss Stone slaagde er op vrijwel al haar platen in om eigentijdse invloeden toe te voegen aan het klassieke soulgeluid en bleef dankzij haar imponerende stem altijd aan de goede kant van de streep. 

Veel minder geslaagd was Joss Stone’s deelname aan de ‘supergroep’ Superheavy, maar het geflopte project bracht haar wel in contact met Damian Marley. Marley produceerde Water For Your Soul, al weer de zevende plaat van de inmiddels 28 jaar oude Joss Stone. 

Damian Marley en Joss Stone waren oorspronkelijk van plan om een authentiek klinkend reggae album te maken, maar dat is Water For Your Soul niet geworden. Het is aan de ene kant jammer, want de zonnige reggae klanken uit de openingstrack kleuren verrassend goed bij de rauwe soulstrot van Joss Stone. Aan de andere kant valt er weinig te klagen, want met Water For Your Soul heeft de Britse zangeres een lekker veelzijdige en over de hele linie overtuigende soulplaat gemaakt.

Joss Stone kent nog altijd haar klassiekers uit de oude soul, maar verrijkt haar songs ook dit keer met tal van invloeden, waaronder invloeden uit de wereldmuziek (waaronder de reggae). Water For Your Soul klinkt heerlijk zomers en broeierig en is de meeste andere platen in dit segment met gemak de baas. Deels door de veelheid aan invloeden, maar vooral door de stem van Joss Stone, die sinds The Soul Sessions alleen maar beter is geworden. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   cd   Koop bij bol.com   2 cd's   Koop bij bol.com  2 LP's

 

20 augustus 2015

The Receiver - All Burn

Progrock schaar ik onder mijn jeugdliefdes c.q. jeugdzonden. Slechts heel af en toe heb ik nog behoefte aan de klanken die mijn tienerjaren domineerden (en toen nog als symfonische rock werden omschreven) en meestal grijp ik dan naar de helden van weleer. 

Naar nieuwe platen die van het label progrock zijn voorzien luister ik zelden en als ik luister ben ik over het algemeen snel verveeld. Niet altijd gelukkig, want All Burn van The Receiver weet me nu al weken te boeien. 

The Receiver is een duo dat bestaat uit twee broers uit Columbus, Ohio. Het tweetal citeert op All Burn nadrukkelijk uit de archieven van de progrock, maar The Receiver heeft zeker geen 13 in een dozijn progrock plaat gemaakt. 

All Burn herinnert aan alle groten uit de progrock, maar gooit ook haakjes uit naar de dream pop uit de jaren 90, naar de synthpop uit de jaren 80 en naar de muziek van Radiohead en al haar volgelingen. 

Met name het toetsenwerk neemt je meer dan eens mee naar de hoogtijdagen van Rick Wakeman (Yes) en vooral Rick Wright (Pink Floyd) en Tony Banks (Genesis), maar de songs van The Receiver zijn toegankelijker dan de songs van de grote bands uit het genre. 

All Burn bevat vooral lekker in het gehoor liggende songs en het zijn met name songs met een dromerig karakter. Nu zijn er meer bands die dit soort muziek maken, maar de prachtige inkleuring van keyboards en synths geeft de muziek van The Receiver iets bijzonders. 

Het is een inkleuring die zoals gezegd geregeld aansluit bij de progrock van decennia geleden, maar All Burn klinkt minstens even vaak modern en schakelt soms bijna naadloos tussen stokoude synths en hypermoderne elektronica. 

Ik ben zoals eerder gezegd geen heel groot liefhebber meer van progrock, maar moderne progrock zoals die van The Receiver weet me moeiteloos te verleiden. Knappe plaat van een band die ook ver buiten de progrock aandacht en respect verdient. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com   cd   Koop bij bol.com   LP

 

19 augustus 2015

Daniel Romano - If I've Only One Time Askin'

Come Cry With Me van Daniel Romano werd twee jaar geleden warm onthaald door de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar om deels onduidelijke redenen (en waarschijnlijk toch ook de wat cheesy cover van de plaat) heb ik het als een debuut gepresenteerde maar feitelijk derde plaat van de singer-songwriter uit het Canadese Ontario laten liggen. 

Ten onrechte, want wat ben ik onder de indruk van de nieuwe plaat van de Canadees. If I've Only One Time Askin' is een klassiek aandoende countryplaat die herinnert aan de countryplaten die in de jaren 70 werden gemaakt. 

Daniel Romano maakt niet alleen muziek die herinnert aan vervlogen tijden, maar weet ook net zo te ontroeren als destijds in het genre gebruikelijk was. De songs van de Canadees zitten vol persoonlijke ellende en Daniel Romano slaagt er in om zijn ellende over te brengen op de luisteraar. 

If I've Only One Time Askin' is hierdoor niet alleen een plaat vol klassieke countrysongs, maar ook een plaat die dwars door de ziel snijdt. De muziek van Daniel Romano roept herinneringen op aan de legendarische platen van Gram Parsons, maar ook flarden Willie Nelson, Merle Haggard en in de in Nederland zo onderschatte Dwight Yoakam duiken met enige regelmaat op. 

If I've Only One Time Askin' is voorzien van een traditioneel aandoende en bijzonder smaakvolle instrumentatie. Het is vervolgens aan Daniel Romano om te ontroeren met zijn emotievolle vocalen. De Canadees slaagt hier glansrijk in. 

If I've Only One Time Askin' raakt je direct bij eerste beluistering, maar de plaat moet op dat moment nog beginnen met groeien. If I've Only One Time Askin' komt inmiddels voor de zoveelste keer voorbij en is voor mij inmiddels een plaat met louter songs om te koesteren. 

Come Cry With Me was twee jaar geleden een toch wat onverwachte gast in menig jaarlijstje en als je het mij vraagt hoort ook het volstrekt tijdloze maar o zo indrukwekkende If I've Only One Time Askin' hierin thuis. Prachtplaat. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com    cd  Koop bij bol.com   LP

 

18 augustus 2015

Watkins Family Hour - Watkins Family Hour

Watkins Family Hour is een project van broer en zus Sara en Sean Watkins, die de afgelopen 15 jaar hele mooie muziek hebben gemaakt met hun gezamenlijke en vooral in de Verenigde Staten zeer succesvolle band Nickel Creek. 

Nickel Creek verwerkt op haar platen vooral invloeden uit de traditionele folk, country en bluegrass en deze genres staan ook centraal op het debuut van Watkins Family Hour. 

Sara en Sean Watkins hebben voor het project Watkins Family Hour het afgelopen jaar in Los Angeles op het podium gestaan met nogal wat muzikanten van naam en faam en een aantal van deze muzikanten is ook te horen op het titelloze debuut van de band. 

Met de muzikale kwaliteiten van Sara en Sean Watkins, die geweldig uit de voeten kunnen op respectievelijk de viool en uiteenlopende snareninstrumenten, valt het al niet mee om een slechte plaat te maken, maar als ook zwaargewichten als pianist Benmont Tench, pedal steel virtuoos Greg Leisz, bassist Sebastian Steinberg en drummer Don Heffington act de présence geven, weet je dat het in muzikaal opzicht wel goed zit. De bijdrage van niemand minder dan Fiona Apple is de kers op de taart. 

Het levert een ontspannen plaat op, waarop broer en zus Watkins en hun muzikale medestanders op zeer gedreven wijze aan de haal gaan met invloeden uit een aantal decennia Amerikaanse rootsmuziek. 

Op het debuut van Watkins Family Hour is zeker plaats voor muzikale hoogstandjes, maar uiteindelijk staan de songs staan centraal en deze songs zijn wonderschoon. Het zijn songs vol geweldige vocalen, vol emotie en vol plezier, wat beluistering van de muziek van Watkins Family Hour een waar feest maakt. 

Het is een feest waarop muziek wordt gemaakt van een bij vlagen bijna onwerkelijk hoog niveau, maar het is ook muziek die van de eerste tot de laatste noot vermaakt. Heerlijke plaat en hopelijk de start van een omvangrijke serie. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com    cd  Koop bij bol.com   LP

 

17 augustus 2015

Chris Stamey - Euphoria

Chris Stamey maakte in de late jaren 70 deel uit van de The Sneakers en in de vroege jaren 80 van The dB’s. Met name The dB’s is achteraf bezien een invloedrijke band, maar in de jaren 80 was er maar weinig aandacht voor de band die klassieke powerpop wist te verbinden met new wave. 

Chris Stamey begon daarom in 1983 al aan een solocarrière en deze duurt tot op de dag van vandaag (kort onderbroken door een reünie van The dB’s die in 2012 overigens een prima plaat opleverde). 

Het is een solocarrière die ik tot dusver volledig gemist heb, tot het onlangs verschenen Euphoria in de cd-speler verdween. 

Met Euphoria heeft de Amerikaan een heerlijk tijdloze popplaat gemaakt. Het is een popplaat die samenvat wat Chris Stamey de afgelopen decennia heeft gedaan. De muziek op Euphoria doet denken aan de muziek van The dB’s, Big Star (met wie Stamey op de planken stond) en The Beatles, maar heeft ook volop raakvlakken met de radiovriendelijke Amerikaanse popmuziek die in de jaren 80 floreerde. 

Euphoria van Chris Stamey vond ik in eerste instantie vooral een echte feelgood plaat. Een plaat vol heerlijk in het gehoor liggende en zonnige popliedjes die doen denken aan vervlogen tijden en het oor strelen. Popliedjes vol geweldige gitaarlijnen, vol warmbloedige blazers, vol refreinen om nooit meer te vergeten en vol melodieën die de zon doen schijnen. 

Euphoria is zo’n plaat die je direct bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen en die keer op keer goed is voor een glimlach. Echt zo’n heerlijke niets aan de hand plaat, tot je je beseft dat Chris Stamey op verdomd knappe wijze meerdere decennia popmuziek aan elkaar smeedt op een plaat die geen zwak moment kent. 

Chris Stamey opereert al heel lang in de betrekkelijke anonimiteit, maar laat op Euphoria horen dat hij een hele grote is. Erwin Zijleman

Koop bij bol.com  cd    Koop bij bol.com  LP